Een aantal jaren geleden volgde ik een cursus “Vergeven”. Ik kon namelijk helemaal niet voelen hoe dat nou precies werkte, vergeving. Wat is het precies en hoe dan!
Tijdens deze training leerde ik iets wat me enorm geholpen heeft. In mijn vorige blog over belemmerende overtuigingen (Overtuigingen: waar of niet waar?) schreef ik al over hoe wij als kind beïnvloed worden door ouders, grootouders, ooms en tantes, juffen en meesters, vriendjes of vriendinnetjes etc. Niemand komt ongeschonden door de kindertijd heen. Er zijn altijd wel dingen die ons angstig hebben gemaakt. Of waardoor we ons onveilig hebben gevoeld. Of niet gehoord of gezien.
Kinderen worden geboren met een onvoorwaardelijke liefde voor hun ouders. Hierdoor zijn kinderen ook 100% loyaal. Ze zijn immers afhankelijk van hun ouders. Wat deze ouders ook doen of zeggen. Als kind denk je eerder dat het aan jou ligt dat je ouders zo doen, dan dat het aan hen ligt.
Ikzelf kom uit een gezin waar mijn moeder niet opgewassen was tegen de verantwoordelijkheden die horen bij het het opvoeden van 2 dochters. Sterker nog, ze wilde eigenlijk nergens verantwoordelijkheid voor dragen. Omdat zij regelmatig voor haar gevoel de controle verloor, mat ze zichzelf een slachtofferrol aan. Ze manipuleerde haar omgeving zodanig dat wij (kinderen) de verantwoordelijkheid en dus de schuld kregen van de gemoedstoestand van mijn moeder.
Een voorbeeld: op een dag vond mijn moeder, mijn zusje en ik waren van basisschool leeftijd, dat we erg ongehoorzaam waren. Zij was naar haar mening de controle over ons kwijt en kon zelfs door kwaad te worden niet voor elkaar krijgen dat wij deden wat zij wilde. Aan het einde van de dag ging ze naar boven. Zo’n 10 minuten voordat mijn vader thuiskwam van het werk. Wij zaten beneden. Nadat mijn vader navraag had gedaan waar mijn moeder was, trof hij haar huilend op bed aan. Wij waren verschrikkelijke kinderen en daardoor was zij zo van streek. Een echt slachtoffer. Mijn vader, in al zijn naïviteit, stormde naar benden en sommeerde ons om naar boven te gaan en te kijken wat wij hadden aangericht. Ik weet nog dat ik naast het bed stond, mijn moeder nog nasnikkend en een briesende vader achter ons. “Kijk wat jullie veroorzaakt hebben” brulde mijn vader. Angstig en zwaar onder de indruk keek ik naar mijn moeder. Ik voelde me enorm schuldig. Wat was ik toch een vervelend kind! Echt de liefde niet waard… Ook voelde ik me onveilig en teleurgesteld. Ook in mijn vader. Mijn moeder had haar zin gekregen en mijn vader zag niet welk spel er gespeeld werd. Ik begreep echt niet hoe mijn vader dat niet kon zien. Kortom: ik voelde me hierna niet meer veilig want ik kon er geen peil op trekken hoe mijn ouders zouden reageren.
Tijdens de training over vergeving heb ik dit voorbeeld gebruikt om uit te drukken hoe ik me op dat moment gevoeld heb. Dat zich daar toen de (zo niet-helpende) overtuiging genesteld heeft dat ik niet goed genoeg was. De moeite en/of de liefde niet waard was. Want als ik wel goed genoeg was geweest, wel lief genoeg, wel aardig genoeg, dan hadden mijn ouders vast niet zo gereageerd. De schuld lag volledig bij mij.
Deze belemmerende overtuiging is me mijn hele leven bijgebleven. Degene die de training gaf, zei op een gegeven moment “ga eens terug naar dat moment. Kijk naar dat kind dat daar staat. Dat ben jij. Volledig onschuldig! Jij hebt geen schuld aan deze situatie. Je ouders zijn verantwoordelijk voor jou. Jij niet voor hen. Vergeef jezelf voor de onschuldige vergissing die je gemaakt hebt door te denken dat het jouw schuld is”.
Dit heeft een enorme impact om mij gehad. Het was gewoon een onschuldige vergissing! Gemaakt door een kind dat niet beter wist en geen idee had hoe om te gaan met deze situatie en de emoties die het teweegbracht. Wat een opluchting en een ruimte leverde me dit inzicht op. Ik was niet verantwoordelijk voor de gemoedstoestand van mijn moeder of mijn vader. Dit heb ik echter wel jarenlang gedacht en dat lag als een juk op mijn schouders, ik ging er letterlijk onder gebukt. Ik heb altijd gedacht dat ik niet goed genoeg was. Dat het aan mij lag.
Maar dat is niet zo. Als kind hoor je je veilig te voelen. Gehoord en gezien. Je eigen emoties mogen er zijn. Er is echter bijna niemand die opgroeit in een harmonieus gezin. Er is overal wel wat. Van kleine dingen tot hele grote dingen.
Belangrijk is dat je jezelf vergeeft voor de vergissing die je in al je onschuld hebt gemaakt om te denken dat jij schuldig bent.
Zeg regelmatig tegen jezelf: “ik vergeef mezelf voor de onschuldige vergissing die ik gemaakt heb om te denken dat het mijn schuld was en dat ik niet goed genoeg was. Ik ben goed genoeg. Ik ben de liefde waard”. Schrijf het op een paar post-its en plak ze op de spiegel zodat je dit elke dag een aantal keren ziet. Herhaling zorgt dat het een vaste plek krijgt tussen al je andere overtuigingen.
Met liefde geschreven ❤
