Deze kreet hing aan de wand in de ruimte waar ik een Mindfulness training volgde. Best confronterend vond ik wel. Want wat wordt er hier eigenlijk gezegd? Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor dat waar ik me aan erger of waar ik van baal? Dat betekent dus eigenlijk dat dat wat ik niet wilde in mijn leven te wijten was aan mijn eigen gedrag. Nou, ik kan je vertellen dat ik dit toentertijd nog niet kon bevatten en helemaal niet voelen! Maar stap voor stap ben ik me meer bewust geworden van mijn gedrag en mijn overtuigingen en hoe dit mijn leven beïnvloedde.
Waar gaat het dan precies over?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik jaren geleden bij een psycholoog zat te klagen over het feit dat mensen niet naar mij luisteren en dat ik wél heel veel zat te luisteren naar diezelfde mensen! Toen vroeg ze aan me “wat als je een vriendin vraagt om een kwartier lang naar jou te luisteren. Wat zou je dan allemaal zeggen”. Ik schoot direct in de weerstand en realiseerde me dat ik helemaal niks wilde vertellen! Dat kon ik helemaal niet. Want wat had ik te melden (mooie belemmerende overtuiging). De oorzaak (dacht ik) dat niemand naar me luisterde lag dus niet bij de ander. Ik wilde gewoon niks zeggen. Luisteren was veel veiliger. Het gevolg was dat andere mensen hele verhalen tegen mij zaten te vertellen want ik vertelde toch weinig.
Een ander voorbeeld waar jij je misschien (ook) in herkent:
Het ergert je dat andere mensen je niet zien, over je heen lopen. Je maakt jezelf kleiner dan de ander. Als je dat doet omdat je misschien bang bent om gezien te worden want wie ben jij tenslotte (ook weer zo’n mooie belemmerende overtuiging) dan zal de ander zichzelf groter maken. Jij neemt je ruimte niet in. Sterker nog, je laat ruimte onbenut en dus zal de ander deze ruimte innemen. Oorzaak en gevolg.
Of deze:
Je baalt er van dat mensen vaak over je grenzen heen gaan. De vraag is natuurlijk of je je grenzen wel eens aangegeven hebt aan die ander. Die ander heeft geen idee waar je grenzen liggen dus hoe moet die dan weten wat je grens is?
Dit is wellicht ook nog zo’n herkenbare:
Heel vaak, wanneer iemand iets aan je vraagt, zeg je JA. Terwijl je misschien wel NEE voelt. Je zegt ja omdat je bang bent dat iemand je niet aardig meer vindt als je nee zegt. En wat als die ander je niet meer aardig vindt! Dan gebeurt er vast iets heel afschuwelijks. Je voelt je afgewezen want wie ben jij…. (belemmerende overtuigingen zijn er in overvloed zoals je merkt). Weet wel dat als je tegen je zin JA zegt tegen een ander, dit een hele grote NEE is tegen jezelf. Die ander weet niet dat je eigenlijk iets niet wilt doen want je hebt tenslotte toegezegd dat je iets gaat doen. Je hebt ja gezegd! Als je nee blijft zeggen tegen jezelf, blijf je wrokkig naar de ander terwijl deze zich misschien wel van geen kwaad bewust is.
De conclusie van het verhaal is dat jij en ik eerst eens bij onszelf mogen nagaan wat het eigenlijk is waar we ons aan ergeren. Waar geven we de ander de schuld van? In hoeverre gedragen we ons als een slachtoffer en, belangrijker nog, wat is ons eigen aandeel hierin.
Genoeg stof tot nadenken!
